Irritatie of gewoon humor?!

In al mijn verhalen vergeet ik eigenlijk soms letterlijk te beschrijven wat ik mee maak, dus ik dacht laat ik dat eens doen.
Voorop gesteld dat ik een ieder ook wil melden dat het erg goed met mij gaat. Ik ben lekker druk met het organisaren van mijn eigen project, die start op 23 juni, so cross your fingers for me!

Het enige ersntige is dat ik tijdens mijn binnenland trip grasluis heb opgelopen. Niet gevaarlijk maar gewoon ontzettend irritant. Het lieve beestje setteld zich onder je huid daar blijft hij een paar weken en af toe beweegt het en dat uit zich in ontzettende jeuk! Dus voorlopig moet ik met menthololie deze beestjes bestrijden, naar idee hoor zo’n beestje onder je huid (al is het niet te zien met het blote oog).
Waar ik trouwens in het binnenland ook achterkwam is dat er een hele goede preventie is tegen malaria: GIN EN TONIC drinken! Hadden ze me dat niet eerder kunnen zeggen, dan was ik altijd in een gezellige roes het binnenland ingegaan. Ik weet in ieder geval dat mijn vriendin Marianne nu ook naar Su komt, omdat dit haar favoriete drankje is! ;-D

Sinds ik de auto niet meer gebruik, is mijn fiets mijn vervangende Ferrari. Dus mijn tripjes naar Commewijne -waar ik zo nu en dan moeite maak om enkele gewichten op te tillen en rek en trek oefeningen te doen in de sportschool– zijn wekelijkse kost. Ik fiets over de Jules Wijdenboschbrug om de 2 SRD uit te sparen die ik anders aan de bootsman kwijt ben om mij aan de andere kant van de Surinamerivier te brengen.
Maar over de brug fietsen, ja daar zitten ook weer haken en ogen aan. Het is namelijk veboden om over de brug te lopen, laat staan in je eentje. Hij staat namelijk bekend als ‘jumpbrug’. En fietsen in Suriname is nog steeds weggelegd voor toeristen, stagiaires en een handjevol ingezetenen.

Dus het kan dan niet uitblijven dat ik eens aangehouden zal worden door de politie. Tot aan vorige week heb ik die dans steeds kunnen ontspringen.
Maar op het moment dat meneer de motor agent stapvoets naast me kwam rijden was dit voorbij. Hij begon met de ijzersterke openingszin: ” Bent u moe van het fietsen, mevrouw?”. Ik keek hem nogal vragend aan en bedacht me op dat zelfde moment dat hij natuurlijk op een hele nette manier probeerde te vragen of ik niet ‘levensmoe’ was en misschien de rivier als verlossing zag. Omdat ik hem uiteraard zo snel mogelijk wilde geruststellen, en ook de stoet auto´s die zich inmiddels achter hem hadden verzameld, beantwoordde ik zijn angstige vraag met:” Ja meneer de agent, het is ook erg warm dus ik ben even van de fiets af gestapt”. Uiteraard eindigend met een uiterst vriendelijke lach waar hopelijk uit bleek dat ik heus niet van plan was deze wandeltocht de laatse van mijn leven te laten zijn en mij over de railing te laten vallen. Het werkte, hij lachte vriendelijk terug, maar blijkbaar wilde hij er toch nog zeker van zijn dat hij zijn ‘sociale controle’ (zoals hij het noemde) goed had uitgevoerd en tevreden aan zijn hoofdcommandant kon melden dat er vandaag geen springers op de brug waren. Dus eindigde hij al wegrijdende met de opmerking: “Dus als u het hoogste punt heeft bereikt dan fiets u weer naar beneden?” Ik begreep natuurlijk meteen zijn onzekerheid en zette vervolgens weer mijn brede lach op, gepaard gaande met een duim ophoog en het gebaar wijzende naar het hoogste punt van de brug en vervolgens weer naar mijn fiets. Meneer de agent lachte vriendelijk terug en vervolgde zijn rit. Pfff, geen moeilijkheden gelukkig.
Alle automobilisten keken nog even uit het raam mij voorbijgaande, om te kijken welke gekke vrouw nu over de brug loopt met haar fiets. Uiteraard keek ik zo stoer en nonchalant mogelijk naar mijn doel, het hoogste punt van de brug.

Mijn binnenpret was daardoor compleet,vooral de opmerking ‘bent u moe?’ bleef nog even in mijn gedachten hangen. Afin, ik wandel in stevige pas verder de brug op. Maar wat zag ik enkele stappen verder? Meneer de politiemotor kwam mij nu van de andere kant tegemoet en bleef enkele meters voor mij op de brug stil staan. Nee toch, het zal toch niet, zal hij checken of mijn lach wel oprecht was of dat ik weer eens zo een toerist was die Suriname zat was en de winters in Holland miste? Hij bleef even staan en vervolgens kwam hij mij tegemoet rijden. Wederom glimlachte ik vriendelijk. “ Ik kwam even controleren hoe ver u al was”. Tot mijn verbazing bleef ik hem glimlachend aankijken tot onze wegen elkaar weer scheidde. Ik kon het niet helpen om te denken dat hij vast enige meters verderop stil zou gaan staan om te kijken of ik daadwerkelijk op de fiets zou stappen. Zonder om te kijken sprong ik dan ook maar even later op mijn fiets in de hoop dat hij het zou zien en gerust kon zijn. Maar het verhaal is nog niet af hoor want wat gebeurde er enkele tellen na mijn fietspas, ja hoor meneer de agent. “Nou, het is u toch gelukt he mevrouw”, “Ja hoor, het is gelukt”, “ Doet u dit vaker”,”Ja, bijna ieder dag”, Ik begon nu toch langzaam te twijfelen of meneer de motoragent nou een sociale controle aan het uitvoeren was of dat dit een ambtelijke versiertruc was. Maar ik was er gauw klaar mee toen hij kwam met de opmerking: “Sportief hoor, maar ook goed voor de kilo’s”. Nou daar zit je dan ook niet op te wachten op zo’n opmerking van meneer de agent. Ik kon alleen maar denken: ‘jaja, jij doet het me niet na vetzak, blijf jij maar lekker op je motor zitten zodat dat achterwerk een nog dikkere eeltlaag krijgt!’. Voor diegene die mij kennen weten dat ik naast mijn allervriendelijkste glimlach ook een andere toon met mijn gezicht kan aangeven. Wellicht was dat de reden dat meneer optrok en verder reed. Bijdehandje, eerst bang zijn en daarna te veel babbels... Maar ik kon het niet helpen toch met een grote glimlach de brug af te fietsen, gelukkig, zonder boete of waarschuwing.
Zo nu en dan overkomen mij deze gebeurtenissen en dat maakt mijn verblijf hier ook erg aangenaam, niets gaat gewoon zomaar er zit altijd wel weer een verhaaltje aan vast, prachtig.
Tot de volgende x.

Marleen & Budah