“Mevrouw, meldt u zich om 7u...”

Dit werd mij meedegedeeld nadat ik een telefoontje had ontvangen van de afdeling personeelszaken van het Ministerie van Politie en Justitie. Even terug in de tijd.....

In augustus 2009 vlak voordat ik weer naar Nederland vertrok had ik gesolliciteerd bij het Ministerie. Ik wist dat ik dit jaar weer terug zou keren naar Suriname en wilde nu wel een baan, omdat ik ook het inkomen nodig zou hebben. Werken bij het jeugdopvanghuis ‘Opa Doeli’ ( een soort jeugdgevangenis) leek mij een leuke job, wellicht als zorgbegeleider/maatschappelijkwerk. Het gesprek met de directeur van Opa Doeli was uiterst motiverend en hij was enthousiast en raadde mij aan om nu alvast te solliciteren bij het Ministerie. Dit omdat het maanden zou duren voordat ik iets zou horen over aanname of een uitnodiging. De sollicitatiebrief en de daaraan gekoppelde procedure moet namelijk door een groot aantal ogen gezien en gekeurd worden.

Dus enfin, ik een open sollicitatie naar de toenmalige minister van Politie en Justitie gestuurd, want daar valt Opa Doeli onder, en werd eigenlijk direct gebeld voor een gesprek. En vervolgens ook nog een tweede gesprek bij de afdeling Jeugdzaken. De gesprekken verliepen voorspoedig en eindigde steenvast met: “U hoort zo snel mogelijk van ons, mevrouw Brave”.
Ik wist dat dit een beleefdheids opmerking was dus twee weken later zat ik in mijn vliegtuig richting A’dam om mijn sollicitatieprocedure rustig door ‘het pad der ogen’ te laten leidden, wat dus enkele maanden in beslag zal nemen.

Maanden hoor ik niets, keurig zoals verwacht, tot het moment ik in februari van dit jaar voor twee weken in Suriname ben om voorbereidingen te treffen voor het project. Ik zit rustig in mijn huurautootje te genieten van de tropische omgeving, gaat opeens mijn Surinaamse telefoon. En dan komt het.... “Goedendag, spreek ik met mevrouw Brave, Marlène (officieel in het paspoort)? - Ja, daar spreekt u mee. – U spreekt met het Ministerie van Politie en Justitie en ik wil u meedelen dat u onderzoek is goedgekeurd, u hoort binnenkort wanneer u kunt beginnen. – WAAT! Pardon, kunt u mij misschien zeggen wie ik hierover kan spreken, want ik zit nu in de auto dan kan ik even wat vragen. – Nee, hoor mevrouw u wordt binnenkort teruggebeld – (Helemaal overdonderd, geef ik maar toe) Oh, oke, dank u wel, fijne middag. – Ja, fijne middag mevrouw Brave.”

Je begrijpt dat ik natuurlijk even aan de kant moest om dit eens rustig te laten bezinken, hoe werkt nou zo iets. Ik hoor maanden niets, ik ben na een half jaar net een week in Suriname en ik wordt gebeld met de mededeling dat ik ben aangenomen bij het Ministerie. Maar dan nu, wat dan?

Nog voor ik vertrek naar Amsterdam heb ik duidelijk kunnen maken dat ik voorlopig niet kan komen omdat ik werkzaamheden in Nederland heb. Ik liet een beetje in het midden wanneer ik pas weer terug zou komen naar Suriname, tja want straks gaat mijn brief weer onderaan de stapel.

Bijgekomen van de schok dat ik even telefonisch werd meedegedeeld dat ik wellicht een baan had hoorde ik twee maanden niets vanuit Su. Tot dat in mei ik een paar keer op mijn Surinaamse toestel - die het in NL ook ontvangst heeft - zag dat ik steeds oproepen had gemist. Ik dacht al, zouden ze dat zijn? En ja, bij hun derde poging hadden ze mij raak. Ik sprak ze en inderdaad werd ik al in april verwacht op het Ministerie. Ik maakte duidelijk dat ik echt niet eerder dan augustus in Suriname kon zijn. En nadat zij een blijk van enige teleurstelling lieten horen, meldde de mevrouw mij dat ik dit dan maar via de mail moest laten weten.
Zo gezegd zo gedaan, stuurde ik een nette mail naar personeelszaken met het bericht dat ik pas na augustus zou kunnen starten.

Oke dan nu het slotstuk. In de maanden alvorens mijn vertrek besloot ik om niet meer te gaan werken naast het werk van mijn project. Het zou toch erg druk worden en ik wilde eigenlijk ook wat vrije tijd om naast het project ook te kunnen genieten van Suriname. Dus ik nam het besluit om niets meer met de sollicitatie te doen.

Maar, eenmaal in Suriname werd ik toch zijdelings geconfronteerd met de veelbesproken politiek en nieuwe huidige regering. En ja, ook ik werd door de verhalen enigzins beïnvloed. Gaande over de politieke verhoudingen tussen NL en Su en de aanwezig Nederlanders hier en wat deze nieuwe regering met deze groep mensen zou willen. Dus ik dacht op aanraden van de mensen hier om mijn positie enigzins te versterken toch de baan te accepteren in de hoop dat het ook ondersteunend zal werken als ik hier iets voor elkaar wil krijgen, op persoonlijk vlak of voor het project. Maar echt enthousiast ben ik er niet over, want die rust klonk toch ook wel erg fijn. Maar ja, misschien is er een gulden midden weg.

Dus ik twee weken geleden toch naar personeelszaken getogen en gemeld dat ik er was. “Oh ja, mevrouw Brave, ik heb u naam voorbij zien komen, goed dat u komt, belt u volgende week maar naar het Hoofd PZ, u kunt ook even wachten ze is nu in bespreking. – (maar dat EVEN wachten ken ik hier in Su ;-)) dus nee, ik bel wel. – Dat is goed hoor, en bent u nu ook direct beschikbaar ? - (weer overdonderd!) Uhh, ja hoor.”

Op weg naar huis denk ik, ‘direct beschikbaar’? MAAR WAAR DAN???? Ik heb tenslotte nog niets op papier en weet niet eens hoe of wat. In Suriname wordt je namelijk aangenomen op een Ministerie en daarna is het afwachten waar je geplaatst cg gestationeerd wordt. Maar wellicht kan het belletje naar Hoofd PZ daar verheldering in brengen. Afgelopen maandag moest ik bellen, maar dat was de dag dat Apana aankwam, dus de dag was vol en de dagen daarna was ik ziek. Dinsdag en woensdag lag ik met zware griep en hoge koorts op bed (inmiddels wel weer beter, nog lichtelijk moe maar we komen weer vooruit).

Maar dan komt de volgende Surisurprise: Ik word woensdag gebeld: “Mevrouw Brave, ohh, ik hoor, u bent ziek noh? – Ja, dat klopt. – Ziet u, we proberen u al twee dagen te bellen, kunt u zich morgen melden? – (ik weer lichtelijk overdonderd, omdat ik toch echt klink alsof ik een stem heb van een multizwaargewicht bouwvakker en IK moest toch bellen?) Uhh, nou als het moet dan kan ik komen. – Oh nee, weet u wat, komt u maar vrijdag, oh nee, ik geef u wat speling, komt u maar maandag. Meldt u zich maar maandag rond 7.00u/7.15u (wat is het nou, 7u of 7.15u een beetje precisie mag toch wel op het Ministerie?) en dan kunt u kennis komen maken met de mensen van Personeelszaken. – (Dit keer TOTAAL OVERDONDERD... KENNISMAKEN MET PZ???) Uhh..prima meneer, tot maandag.”

Dus nu is het zondagavond en wacht ik in spanning af, wat mij morgen toch allemaal zal worden meedegedeeld. En dan mijn volgende grote vraag, waarom moet ik mij om 7u al melden, ik moet toch niet meteen beginnen??? Ik duik direct in mijn kledingkast om voor de zekerheid mijn meest representatieve setje klaar te leggen.

Wordt vervolgd...uiteraard.. ;-)

Brasa, Marleen