Mijn eerste verdiende 'Surinaamse' euro's

Ik zag vandaag dat ik al meer dan een maand niet meer geschreven heb, waar heb ik het toch zo druk mee..;-)

Om allereerst nog even kort terug te komen op mijn vorige verhaal over de geschiedenis van NL/Su en de positie van de vrouw hedendaags. Wil ik via deze digitale weg graag alle vrouwen eren die mij dierbaar zijn. Uiteraard vallen mijn vriendinnen hieronder, maar vanzelfsprekend gaat de meeste eer naar de vrouw die vanaf de eerste seconde van mijn bestaan mijn pad is voorgegaan. Mijn moeder, ik houd van je en bedankt. Daarnaast ook mijn oma en wijlen grootmoeder voor wie ik diep respect heb. Als ik kijk naar deze generaties vrouwen in mijn familie, zijn wij allen vrouwen met een missie geweest. Ik hoop de mijne met succes te mogen realiseren in dit land waar ook een deel van mijn ‘wortels’ begraven liggen.

Om terug te komen op mijn titel. Oh nee, nog even een bedankje voor de felicitaties die ik van jullie heb mogen ontvangen voor mijn verjaardag. Deze jaardag (zo wordt dat hier genoemd) was bijzonder omdat ik totaal geen vrienden of familie om me heen had maar wel 42 (b)engeltjes van kinderen. Dus ik had me eigenlijk niets mooiers kunnen wensen dan omringd te zijn met mijn grote passie. Ik heb hen allen een klein cadeautje gegeven in de vorm van enkele gedoneerde schoolspullen en zij hebben voor mij gezongen.
Dat weekend van mijn verjaardag had ik nl. een trainingsweekend voor zorgkinderen uit Paramaribo en Commewijne. Ik was door een andere stichting gevraagd om voor deze kinderen een trainingsprogramma in elkaar te zetten gebaseerd op o.a. sociale vaardigheden. Ook de aansturing van 12 begeleiders vielen hieronder. Best spannend dus. Daarbij trouwens mijn derde dankbetuiging voor allen die mij allerlei nuttige informatie hieromtrent hebben opgestuurd, ik heb er heel veel aan gehad.
Uiteraard werd het weekend een succes en ook de overnachting met de kinderen was erg leuk. Voor hun net zo, want sommigen waren nog nooit ’uit logeren geweest’. Zo vreemd was het zelfs voor sommigen om stromend water uit een kraan te zien komen omdat dit bij hun thuis altijd uit een ton kwam. Deze twee meisjes lieten dus ook uit verbazing de wasbak overlopen. Andere waren erg blij met het (wederom door jullie gedoneerde) speelgoed dat ik meebracht, vooral de autootjes en puzzels vielen intrek. Hadden sommige ook nog nooit gedaan of gezien; puzzelen. Uitzonderlijk hoor anno 2008! Ik heb ze natuurlijk bij vertrek hiervan nog wat in hun rugzakjes gestopt.
Budah was ook mee uit logeren dus die werd natuurlijk enorm verwend met al die handjes die met hem wilden spelen, maar goed voor de socialisatie fase toch? ;-)

Het was erg mooi om te zien hoe de kinderen opbloeide bij de positieve aandacht waar ze dat weekend mee werden overspoeld. Sommige jongens die zaterdagochtend alleen maar boos konden zijn en wilden vechten, wilden zondagmiddag niets liever dan een heerlijke knuffel (brasa). Zelfs de begeleiders realiseerde en erkende wat de impact is van positieve aandacht. Met kinderen in Su wordt niet vaak gesproken er wordt eerder tot ze gesproken. Twee weken later, tijdens de evaluatie, kreeg ik te horen dat zelfs sommige ouders en docenten positief verrast waren over de vooruitgangen en of veranderingen van de kinderen. Leuk om te horen natuurlijk maar triest dat dit niet vaker en op een breder draagvlak in Suriname wordt opgepakt.
En met het bedenken en uitvoeren van deze training heb ik mijn eerste loon sinds september ontvangen. Ik zal jullie het bedrag(je) besparen, maar ik was er enorm trots op, toch maar ff geflikt.

Naast het geven van soms eens een training help ik als vrijwilliger 2 uurtjes per week mee met het uitvoeren van naschoolse activiteiten voor de kinderen bij mij in de buurt. Hier krijg ik 10SRD p/wk voor (euro 3,25). Het is niet veel maar ja alles is welkom. Het vinden van een baan is hier toch best lastig, mede omdat ik niet fulltime wil werken en natuurlijk maar tijdelijk hier ben. Dus ik ben blij met dat tientje.

Wat ook leuk is, is dat ik door de oom en vader van Clarence Seedorf (ja, ja) ben gevraagd om in een commissie van hun stichting plaats te nemen. (Ik had ze in februari van dit jaar mijn CV gemaild.) Om samen met anderen een project op te zetten waarbij via de sport de kinderen ook bereikt en begeleid kunnen worden op sociaal vlak (school en thuis). Het betreft de ong. 400 kinderen van de jeugdvoetbalcompetitie welke spelen in het Clarence Seedorf Stadion. Ook mooi toch, wel weer vrijwillig maar ja staat weer goed op de CV van mijn Stichting Brave in Suriname (STiBiS). En je weet maar nooit wat er uit voortkomt.

Een andere verjaarsverassing was de komst van mijn vriendin Chanitah die plotsklaps besloot om even voor 10 dagen langs te komen. Dus dat werden uiteraard 10 volle dagen waarin we alles eruit hebben gehaald wat we konden. Veel weer gezien van het mooie Suriname, ook voor mijzelf weer een gelegenheid om het land steeds beter te leren kennen. We hebben overnacht op Ressort Overbridge, inclusief slapen in hangmat en met zonsop-, en ondergang, schitterend.
Ook nog geholpen met het bouwen van een habitat voor luiaards in de tuin van de oprichtster van het opvangcentrum voor luiaards en miereneters. Ik vind het erg bijzondere beesten, luiaards, en heb absoluut op miraculeuze wijze een band met deze beesten. Voordat ik naar Su kwam had ik als stille wens om er een in levende lijven te zien. En zoals de ‘mysterieuze wegen’ hier in Su continue voor mij lopen kwam ik via via in contact met deze bevlogen vrouw met hart voor dieren, Moniek Pool. Ze worden in deze habitat opgevangen, omdat mensen ze soms als huisdier houden en dan weer op straat dumpen. Via het opvangcentrum worden ze dan terug in de natuur uitgezet.

Andere goede doelen die we konden uitvoeren waren het uitgeven van de gedoneerde kinderkleding, toevallig de kleding die Chanitah van haar drie kinderen zelf gedoneerd heeft. Deze kleding is gegaan naar een stichting die in het binnenland een uitwisselingsproject heeft met scholen. Sommige kinderen komen niet verder dan het dorpje waar ze in wonen en zo leren ze ook wat er ‘buiten’ nog allemaal is. En leren ze hun eigen leeftijdsgenootjes kennen.
Ook hebben we hier nog Onafhankelijkheidsdag (25 november) mee gemaakt, wat te vergelijken is, qua feeststemming, met Koninginnedag, erg gezellig dus.

De dagen met Chanitah waren zo intensief vanwege haar korte verblijf, terwijl we maar 1 keer echt goed een kater hebben gehad, dat we iedere dag vroeg uit de veren waren en er laat weer in lagen. Die kater was trouwens ook een ‘slechte’ avond. We werden door een vriendin mee genomen naar een opening van een bar en werden daar verrast met een striptease, dat is al helemaal niet mijn ding, maar dan ook nog in Su…(foto’s spreken). Vandaar dan maar naar de alcohol gegrepen. Maar enfin, het waren leuke dagen met mijn girly, om haar een land te laten zien welke ze nog nooit had gezien. Ze is met een hoop beeldmateriaal en een berg aan Surinaamse groenten en kruiden weer vertrokken naar NL. Ze is namelijk net een zodanig kook-o-fiel als ik, misschien nog wel erger.

Haar vertrek was ook wel weer op zijn Suri’s. We wilden nog even gaan zwemmen op de dag van haar vertrek, lekker relaxed en dachten dan meteen te kunnen baden om direct door te reiden naar de luchthaven. Maar was het niet dat het zwembad vervuilt water had, omdat het zwembad al weken niet was schoongemaakt. Dus toen dachten we laten dan maar gewoon gaan baden, maar nee, er was geen water meer in de gehele wijk. Nergens in de buurt hadden ze stromend water en inmiddels waren we al halverwege het vliegveld. Dus toen maar eerst ingecheckt en vervolgens door gereden naar de Colakreek (bekend recreatiegebeid met water zo donker als Cola). Het ging al bijna sluiten maar we konden daar nog net onder het water springen. Dus Chan schoon het vliegtuig in en ik schoon naar een vergadering die ik die avond had.

Dat is trouwens heel normaal hier een hele dag geen water of geen stroom. Vorige week hadden we twee dagen geen stroom, omdat ze aan de kabels aan het werken waren. Geen stroom houdt automatisch in geen water, omdat dit op pompen werkt. Dit land is wel een land van uitstellen. Gewoon even geen water, stroom. Een paar dagen zonder internet, omdat hotmail niet te ontvangen is. Of even een maand of twee niet uitbetaald krijgen omdat het geld op is. Of gewoon even iets later op een afspraak komt dan gepland, of helemaal niet. Of de ondertekende papieren morgen ophalen, terwijl ze dan pas drie dagen later klaar zijn. Flexibiliteit is in Su dus gewenst. Brengt mij trouwens op een punt, mijn auto is twee weken geleden eindelijk gekeurd. Nou, duurde ook maar een maandje of drie.

Doet me denken aan een volgend verhaal. Toen ik Chan ging ophalen werd ik door iemand opgehaald omdat mijn auto stuk was. Onderweg kwamen we in een file, waar mijn rijder tussenuit ging om een andere route te vervolgen, niet wetende dat het een politie verkeerscontrole was. Twee tellen na het verlaten van de file werden we dan ook opgeschrikt door een politieman die uit de bosjes te voorschijn kwam en ons sommeerde te stoppen. Omdat de agent het naar zijn idee niet snel genoeg vond, trok hij zijn wapen, en waarschuwde ons nog een keer, terwijl we allang naar de kant aan het rijden waren. Best eng hij stond een paar meter voor onze auto en ik hoorde het laden van zijn pistool. Uiteraard gingen we terug naar de rij, door de langdurende controle en op weg naar Chan die hierdoor te laat door ons werd opgehaald, wat natuurlijk ook geen leuke start was.
De volgende dag heeft mijn rijder wel direct een klacht ingediend bij de politie omdat een geladen pistool iets te overdreven was voor een dergelijke actie. Ze zijn hier heel netjes mee omgegaan en hebben de agent direct geconfronteerd en er is een aantekening gemaakt, de man blijkt al eerder rare uitspattingen te hebben gehad.

Voor de rest heb ik een heel rustig leventje en ben ik lang niet zo berucht hier als in mijn geliefde Amsterdam ;-). Maar vind het eigenlijk ook wel lekker, is goed voor de innerlijke groei en state of well being, lees veel en heb een goede afleiding met mijn vierpotig vriendje Budah.
Ik heb mensen leren kennen die waakhonden trainen, dus ik ga soms ook even kijken of Budah al wat kan leren. Hij is al lekker bijdehand hoor voor zijn leeftijd.

En nu is het natuurlijk december feestmaand. Sinterklaas, hier tevens omgedoopt tot Kinderdag is hier ook geweest. En nu op naar de kerst. Heb totaal geen gevoel hiervan, ondanks dat hier genoeg lichtjes hangen a la Den Ilp en de liedjes op de radio voorbij draaien. Ik moet nog erg wennen aan de combi kerst en 32 graden. Al is de kleine regentijd nu begonnen, blijft te temperatuur enorm aangenaam. Ik heb wel al mijn Straatcodeloterij loten (Postcodeloterij) voor oudjaar gekocht, de kansen liggen hier toch wat gunstiger met minder inwoners, toch? Daar kijk ik wel naar uit, naar het feest met oud en nieuw dat moet een knaller worden. Met kerst ga ik gewoon lekker met Budah een mooi plekje opzoeken of misschien ben ik dan wel weer ergens waar ik me nuttig kan maken.

Trouwens als jullie nog van plan zijn om met deze dagen te doneren aan goede doelen, mag ik jullie dan vragen dit nog even te bewaren want als ik terug kom in februari heb ik hiervoor een heel waardevolle bestemming.

Toch weer een lange tekst geworden, vaker schrijven zal wellicht helpen, ik beloof beterschap.


Warme groetjes,
~ Marleen ~