Opweg naar het vriespunt, brrrr

Mijn laatste nachtje in het tropische Suriname is aangebroken. Vanochtend liep ik nog heerlijk op mijn blote voeten naar buiten en realiseerde mij dat ik straks mijn voeten gedurende dag niet meer zal zien. Dan zullen ze weer ingepakt zijn met warme sokken en laarzen. Maar ach, dat heeft ook weer zijn charmes. Amsterdam kwam al een beetje naar mij toe omdat enige dagen geleden de klipper 'Stad Amsterdam' hier is aangemeerd. Mooi schip, helaas geen tijd gehad om even aan boord te gaan.

Deze week was tot aan vanochtend nog erg hectisch. Uiteraard nog wat mensen gedag zeggen en nog wat laatste zaken regelen, koffers inpakken (voor de zekerheid vandaag bij de vliegtuigmaatschappij maar wat extra kilo's gekocht, overgewicht zal wel een feit zijn.)Het uitdelen van voedsel pakketten was erg succesvol en bijzonder om te doen. Mensen kijken je eerst erg boos aan omdat ze het niet vertrouwen, twee van die vrouwen aan de deur, misschien zijn ze wel van de politie. Maar zodra je glimlacht en een tas in je hand hebt, breekt het ijs al gauw. En ze waren er erg blij mee en konden het goed gebruiken. Ik had ook nog wat kinderkleren mee, die met de laatste zending mee waren gekomen vanuit Nederland, dus dat kwam ook goed van pas.

Vorige week nog de kinderen ontmoet die ik in november training had gegeven. Ze vonden het erg leuk dat ik ze kwam groeten en konden nog precies vertellen dat ik toen jarig was dat weekend en dat Budah erbij was. Goed om ze weer te zien.
Terug naar mijn laatste dag. Nu dat het zo dichtbij komt moet ik eerlijk bekennen dat ik het toch moeilijk vind om te gaan. Ik merk dat ik toch hier iets heb opgebouwd en dat ik het nu moet loslaten. Ook Budah achter moet laten, ondanks dat hij wel in goede handen is, maar toch. Maar goed ik heb nog een kleine troost dat ik weer terug kom. Echter het gevoel om weer tussen mijn matties in NL te zijn overtreft toch duidelijk. Ook kijk ik uit naar de 9 uur durende vlucht. Heerlijk even niets doen, boekje lezen, filmpje kijken, slapen, fijn. En dan weer in Amsterdam. Ik hoorde vandaag nog dat het soms nog sneeuwt, dus dat zal even wennen worden. Een jas heb ik al een halfjaar niet aangehad, laat staan iets met lange mouwen.

Budah is twee weken geleden gecastreerd, zodat hij niet stiekem aan gezinsuitbreiding kan doen in mijn afwezigheid. Vandaar de kap op de foto.
Honden lopen hier wel eens weg en zo groeit het aantal zwerfhonden. Maar hij kan zich dan in ieder geval niet vermeerderen. Hij heeft het goed ondergaan en was de zelfde dag nog de oude.
Ik zal als ik in NL ben ook proberen mijn weblog bij te houden en af en toe iets typen. Ik duik nu mijn bedje in.

Tot gauw!

Marleen & Budah