Even terug in vertrouwd Mokum

Wat is het weer wennen om in mijn eigen stad rond te lopen. Ik ben nu bijna een maand terug in Amsterdam, maar voel mij regelmatig een vreemde in eigen land. Dat ik ook niet in mijn eigen huis woon deze weken maakt het hechtings- en acclimatiseringsproces er ook niet makkelijker op. Vooral de eerste drie weken had ik het idee alsof ik op wolken liep, maar ik ben langzaam aan het dalen. Uiteraard kreeg ik als welkomst geschenk een klein verkoudheidje, maar ach dat gaat wel weer over. Tja dat is toch even wennen he als je zo’n 30 graden warmer gewend bent. ;-)

Over welkom geheten, mijn aankomst op schiphol was niet voor iedereen stilletjes voorbij gegaan en ik werd dan ook warm onthaald door vrienden en familie. Mijn omaatje was samen met de buurvrouw ook helemaal met de trein naar schiphol gekomen. Het was voor haaeen eerste treinreis in jaren en ze had er van genoten en was blij haar kleindochter weer te zien, en ik was blij verrast met haar aanwezigheid. Naast mijn moeder en vele vriendinnen was ook in mijn afwezigheid een nieuwe wereldburger geboren, dus Finn van twee maanden oud, was er ook samen met de trotse ouders. Dus al met een al een klein feestje op schiphol en superfijn om er weer te zijn. Ik voelde mij erg bijzonder dat er zoveel mensen waren gekomen om mijn te verwelkomen, bedankt!
Daarna werd ik nog door vriendinnen verrast met een heerlijke lunch en natuurlijk lekker bijkletsen, want wat heb ik dat gemist. Dat ‘kippenhok’ van die meiden, heerlijk!!!

Wat het weer betreft moet ik zeggen ik stoor mij er niet erg aan. De dag van mijn aankomst scheen de zon, dus was het ook niet erg raar dat ik op mijn slippertjes op schiphol stond. Ik vind het ook wel lekker om weer dik aangekleed te ze zijn met warme laarzen en een grote sjaal, dat heeft toch ook wel weer wat. Heerlijk jezelf inpakken inplaats van, 'welk zomerjurkje moet ik nu weer aan?'.

Ondertussen heb ik de meeste mensen alweer gezien en gesproken en moet ik al weer langzaam aan mijn retourtje gaan denken. Het fondsen werven voor het project gaat minder voortvarend dan ik had gehoopt, maar ja het zullen ‘de tijden’ wel zijn dat iedereen een beetje zuinig is. Maar dit is natuurlijk erg jammer voor de kids in Su. Inmiddels heb ik wel al één sponsor gevonden die graag wilt helpen dus dat is al een begin.

Over ongeveer drie weken zit ik alweer in het vliegtuig, en ik moet zeggen toch verheug ik me daar weer op. Ik weet dat ik daar weer wat kan betekenen en lekker aan de slag kan gaan voor de kids.
Ik ga nog wel even proberen om het nachtleven van Amsterdam te herontdekken, want dat heb ik in Su veels te weinig gedaan. Dus misschien kom ik jullie daar nog wel tegen ;-)!

(Foto's volgen nog)


~Marleen~